Yakı // Sinem Sal

15.06.2013
00:20

böyleydi insanlı dünya
olmayanını görmek için
taş olmak gerekti
zira insandık hâlâ
...

arsızca yardığım ağaçtan özür dileyecek ben yıldırım
zannederim aşağıdan anlaşılmadı düşüşüm o yüksekten
her şey orada yalnız boşluk ve yalnız su iken
kudretime inanıp sövmeyi ihmal etmedi insanlık
ayırmamla ikiye ağacı yitirmem varlığımı
aynı saniyesine gelmişken dünyanın
arsızca araladığım gövdesini değildim incitmeye niyetli
yukarıdan bırakılanın kaderinden çok
üstüne bırakılandı önemli
neticede düşen hazırlıklıdır parçalanmaya

-kendini ikna edersen
hafifletilir suçun-

hayvanca katlettiğim kuştan özür dileyecek ben taş
fırlarken sapanından çok kahraman
ve öldürürken kuşu bir o kadar
düşünce avla birlikte yere tepemde iki ayak
eğilip alırken hayvanı
dedim içimden hangimiz zalim

-beni yalnız bırakırsan
peşinden gelirim-

hızla deştiğim beynini parçalarken ben mermi
yol alırken arzu, varınca suç
olarak geçerken insanlık tarihine
dedim pardon ama ölü gibidir bir mermi
öldürünce aniden

-beni serbest bırakırsan
suçlusun çok-

üstünde kuluçkaya yatsam
belki dedim çatlar dünya

çobanın sürüsü aşmış gibi çitleri
bırakıp gidince arkasında büyütenini
ben varmışken tepesine gezegenin
çağrılmak için geldiğim yere geri
kulaklarımı dağıtırken çobanın sesi
bir uzun hava
sürüyle birlikte en çok
parçaladım derken dağları
kapaklanınca üstüne dünyanın
tam inanmışken kehanetime
üfledi ikinci kez İsrafil

bilmem neden
belleğim dertli çok