sokağın soluk almadığını kuşlardan
şaşırarak öğreniyorum berrak bir gün
bir kırlangıç sürüsü ki
gölgeleri düşüyor akşamın alacasına
hayır, sokağı değil sonsuzluğu geçiyorum
güngörmüş bir kalple
farkında değil ne kuşlar
ne de sokağın yaşlı ağaçları
tenimde varoluş ürperişleri
yakamdan giren rüzgâr serinliği
soğutuyor terimi uzaklaşırken
yaşlı ağaçlar kuş gölgeleri
ahşap evlerden sessizliğe geçiyorum
bakır bir ay doğuyor
tek tük ve tenha yıldızlar
sızıyor yavaş yavaş ruhuma
Ahmet Ada
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
ula sen yormazsın şimdi kendini., yor/ula.. .).)