HÜZNÜM DOĞDUĞUNDA..
Hüznüm doğduğunda, onu özenle besledim ve tüm aşkım ve şefkatimle üstüne titredim.
Böylece, hüznüm, bütün canlı varlıklar gibi hep güçlü, güzel ve olağanüstü niteliklerle büyüdü.
Ve, Hüznüm ile ben birbirimizi hep sevdik; ve ayrıca, bizleri
çevreleyen her şeyi de sevdik; çünkü Hüznümün sevimli bir ruhu olduğu
gibi, ben de , Hüznüm sayesinde sevimli bir ruha sahiptim.
Ve Hüznümle ben karşılıklı konuştuğumuzda günlerimiz
kanatlanır, gecelerimiz de rüyalarla süslenirdi; çünkü, Hüznüm konuşkan
olduğu gibi, onun sayesinde ben de konuşkan oluyordum.
Ve, Hüznüm ve ben birlikte şarkı söylediğimizde tüm komşular
bizi dinlemek için pencerelere koşuşurlardı; çünkü şarkılarımız deniz
kadar derin ve olağanüstü anılarla dolu idiler.
Ve, Hüznüm ile ben birlikte yürüdüğümüzde insanlar bize
hayranlıkla bakar ve yumuşak sevgi kelimelerini mırıldanırlardı. Ama,
aynı zamanda , bizlere, erişilemeyen bir nesneye duyulan bir
kıskançlıkla da bakarlardı; çünkü, Hüznüm asil idi; ve, ben de Hüznümle
beraber olmaktan hep gurur duyardım.
Bu sırada, her canlı gibi Hüznüm öldü; ve, ben de düşüncelerime dalıp vecd etmek için tek başıma kaldım.
Ve şimdi, konuştuğumda, sözlerim kulaklarımda ağır yankılara neden olur.
Ve şarkılarımı söylediğimde artık komşularım gelmiyor beni dinlemeye.
Ve sokaklarda yürüdüğümde, kimse artık dönüp bana bakmıyor.
Ancak rüyalarımdadır ki, yakınlık ve anlayış dolu sesler beni göstererek fısıldaşıyor: “Hüznü ölen kişi, işte budur…”.
VE SEVİNCİM DOĞDUĞUNDA…
Ve sevincim doğduğunda, çatıya çıkıp haykırdım:
“Gelin komşular, görün, gülümseyen güneş oldum!”
Ama hiçbir komşum gelmedi sevincimi görmeye,
Aylarca sürdü şaşkınlığım, unutuldum, yalnızdık.
Ve sevincim solgun, güçsüz büyüdü;
Benden başka hiçbir yürek ona sevgi duymadı, öpmedi hiçbir dudak;
Ve sonunda her canlı gibi öldü sevincim, yalnızlıktan…
Ve şimdi ölü sevincimi, ölü hüznümle anımsayabiliyorum.
Ve yüreğimde kardeş anıları, rüzgârda mırıldanıp düşen
Suskun ve Solgun güz yapraklarını andırıyor şimdi…
Deli / Halil Cibran
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
ula sen yormazsın şimdi kendini., yor/ula.. .).)